Trudno powiedzieć, żeby moje życie było pasmem niekończących się sukcesów, chociaż z perspektywy trzeciej osoby może tak wyglądać. Szczęśliwe dzieciństwo, dom w którym nie brakowało miłości, paczka tych samych przyjaciół od najmłodszych lat. Pierwsze występy na scenie, tytuł królowej na zimowym balu, wygrane małe castingi, które były przepustką do dobrze zapowiadającej się kariery. Miałam - i wierzyłam w to - predyspozycje, żeby zawojować świat mody. Zawsze zgrabna, uśmiechnięta, lubił mnie aparat i oko kamery. Początki były trudne, ale wygrywałam co chciałam, a później mój agent załatwiał dla mnie najlepsze kontrakty. Bielizna, nowe kolekcje znanych projektantów, rozkładówki - nie byłam szalenie rozpoznawalna, bo wciąż daleko mi do zdobycia tytułu drugiej Cindy Crawford i prawdopodobnie nigdy nią nie będę, ale niektórzy posyłają ku mnie nieśmiałe uśmiechy, na które odpowiadam, mimo, że każdego dnia zakładam na twarz maskę szczęśliwej kobiety. Za drzwiami pięknego domu spotyka mnie smutna rzeczywistość, w której się zatraciłam. Poznając go byłam pewna, że taka miłość nie zdarza się każdemu. Czarujący, przystojny, zabawny - zawracał w głowie jednym uśmiechem i jednym słowem. Nasze spotkanie nie było przypadkowe, znałam go, moja siostra była żoną jego brata - jakkolwiek zwariowanie to brzmi, a to pchało mnie w ramiona tej miłości bardziej i bardziej. Przepadłam. Zatraciłam się. Pokochałam go do szaleństwa, powiedziałam tak, kiedy ukląkł przede mną prosząc o moją rękę i drugi raz powtórzyłam to magiczne słowo przed ołtarzem, ślubując, że będę z nim zawsze. Byłam! Nie odpuszczałam, gdy wyjeżdżał, cieszyłam się, kiedy wracał, wspierałam w każdej decyzji jednocześnie rozwijając swoją karierę. Chmury nad naszym związkiem zbierały się coraz częściej i coraz gęściej - najpierw niewinne czepianie się o nic, później kłótnie, szarpaniny, aż wreszcie pierwszy raz musiałam makijażem zakryć siniaka pod okiem. Nie zdajecie sobie sprawy jak łatwo przychodzi zakochanej (a może zaślepionej?) kobiecie kłamać, że ten siniak na przedramieniu, to wina lekkiego uderzenia w klamkę, a ten na udzie powstał, bo upadłam. W końcu przepraszał - za każdym razem, a ja wybaczałam, bo tak należało. Dałam mu ostatnią szansę, obiecał naprawić to co nie działa, byłam naiwna, ale wciąż wierzyłam, że nam się uda. Wierzyłam, że tym razem szturchnięcie było ostatnim, bo przecież tak obiecywał. Ten podniesiony głos miał więcej nie naruszyć fasady domu. Wyrzuty sumienia nigdy więcej nie miały się pojawić. Doskonale znałam ten schemat, a i tak ślepo zapatrzona w Abrahama ufałam, że przestanie. Nie przestał - kolejny raz podniósł na mnie głos i rękę. Odeszłam. Spakowałam co najważniejsze, zostawiając bolesne wspomnienia w starym mieszkaniu, a wsiadając do taksówki wciąż miałam nadzieję, że poprosi, żebym została.

→ po skończeniu szkoły średniej nie poszła na studia, bo wolała zająć się rozkręcaniem kariery w modelingu i właściwie nie żałuje tej decyzji;
→ jak każda modelka ma małego bzika na punkcie dbania o swój wygląd - ćwiczy, trzyma dietę, ale nie jest jakimś świrem, który zamiast pieczywa połyka nasączone wodą waciki;
→ jest absolutną fanką lata, upałów, wygrzewania się na plaży i korzystania z uroków pięknej pogody, nie znosi jesieni i zimy;
→ uwielbia czytać książki, a w domu ma pokaźną bibliotekę, którą wciąż uzupełnia - głównie są to kryminały i dokumenty, aczkolwiek znajdą się tam też jakieś typowe dla bab romansidła;
→ mimo, że wyprowadziła się z domu, odcięła od męża, to wciąż go kocha, a przynajmniej tak jej się wydaje, bo jest głupia i naiwna - co poradzić;
→ mówi, co jasne, w języku angielskim, ale posługuje się też płynnie hiszpańskim, bo najczęściej to z projektantami z tych dwóch rejonów zdarzało jej się pracować;
→ w przyszłości planuje otworzyć własny butik, w którym sprzedawać będzie ubrania swojego projektu, ale póki co zbiera rysunku do szuflady i boi się zaryzykować;
→ jest wierna, ufna, ma dobre serce, co innym łatwo jest wykorzystać... niestety;